Gamma Ray – Empire of the undead
EarMusic
Release: 28-03-2014
Nadat vorig jaar hun studio in vlammen op ging, maar ze gelukkig backups op een andere locatie bewaard hebben, kon dus keurig volgens planning de elfde full-length eind maart in de winkels belanden.
Gamma Ray is al 25 jaar een vaste waarde in de Duitse Powermetal-scene. Nadat Kai Hansen uit Helloween (door hem zelf nota bene in eerste instantie onder de naam Gentry opgericht) was gestapt, begon hij samen met Ralf Scheepers (ex-Tyran’ Pace) een project genaamd Gamma Ray. Het project begon al snel op een fulltime band te lijken. 5 Jaar later houdt Ralf Scheepers het voor gezien vanwege de reisafstand tussen zijn woonplaats Stuttgart en Hamburg. Kai Hansen neemt vanaf dat moment de vocalen voor zijn rekening. Ralf begint vervolgens met de hulp van een aantal Sinner-leden zijn eigen band Primal Fear.
Het album trapt af met de ruim 9 minuten durende Avalon, dat aanvangt alsof er een remake aanstaande is van de track Land Of The Free (van het gelijknamige album uit 1995), maar gelukkig ontwikkelt het nummer zich in een andere richting. Wel valt meteen op dat Kai zijn stem anders inzet als we van hem gewend zijn.
De volgende track Hellbent is een lekker uptempo nummer, waarin Kai’s stem ineens weer terug is gekeerd naar de manier zoals we dat van hem kennen. In het refrein wordt het cliché Hellbent for metal van stal gehaalt, waarmee meteen duidelijk wordt wat we nog kunnen verwachten: Priestiaans geschoolde heavy metal dus. Dat dit de grootste inspiratiebron is voor de band, daar heeft de band ook nooit een geheim van gemaakt.
Pale Rider is een mid-tempo groovertje waarbij toch weer de stem opvalt, hij klinkt in de uithalen bijna hees.
De volgende twee tracks Born To Fly en Master Of Confusion hadden eigenlijk ook prima op het album Power Plant uit 1999 kunnen staan.
Dan is het de beurt aan de titeltrack van het album en die hakt er lekker in. Lekker up-tempo en dankzij (wederom) de rauwe stem heeft het nummer zelfs een thrash-randje meegekregen.
Tja, na dat geweld is het helaas tijd voor een ballad…. – skip –
Gelukkig gaat het gas er weer op in Demonseed, dat ingeleid wordt door een (waarschijnlijk) een filmfragment. Het nummer zelf blijft dankzij de midtempo drum lekker dreigend.
In Seven gaat het tempo weer omhoog en horen we weer een Gamma Ray zoals we dat gewend zijn.
Ok in afsluiter I Will Return gaat het tempo er goed op, terwijl het nummer afgetrapt wordt met wederom een filmfragment, dit maal van Good Old Ahhhhrrrnold: I’ll be back…
