Labyrinthus Stellarum – Vortex of the Worlds
6 April 2024
Labyrinthus Stellarum
Bij toeval kwam ik de Oekraïense band Labyrinthus Stellarum tegen op Spotify. Het greep me meteen vast en dat verklaart dan misschien ook dat ik het daarom graag wil delen ook met jullie als lezers. ‘Vortex of the Worlds’ is de tweede langspeler welke de band onder eigen naam zelf heeft uitgebracht. Maak je op voor een dikke pot atmosferische black metal uit Odessa, Oekraïne dus. Het studiowerk is samengesteld door Misha en Alexander Andronati, de kernleden van de band.
Met ‘Transcendence’ wordt het album afgetrapt. Meteen is rustgevende muziek te horen afkomstig van synthesizer. Na ongeveer twintig seconden komt daar een muur van drums en gitaarwerk en ijzige vocalen overheen. De atmosferische invloeden geven een rustgevend gevoel, waarbij je bij elke noot kan genieten van het samengestelde geheel. Wat een episch begin. Bij het inzetten van het tweede nummer ‘Downfall’ krijg je een ietwat koud gevoel, een beetje zoals je dat ook bij het nummer ‘Frost’ van Enslaved kan krijgen. Dit korte intro vloeit vervolgens soepel over in een muur van bombast met snelle gitaarriffs, dreunende drums en een stortvloed aan synthesizer. De vocalen knallen hier zo krachtig overheen, het geschreeuw gaat volledig op in de muziek en dit alles zorgt dat ik als luisteraar eigenlijk omvergeblazen wordt.
‘Interstellar Wandering’ is met bijna 5 minuten het kortste nummer op dit album. Het begin is bijna elektrorock met een flinke dosis synthesizer bombast. De synthesizer invloeden neigen in dit nummer haast meer naar de elektro/trance tijden van de late jaren 90 en vroege jaren 2000. Een zeer fijne combinatie aangevuld met de rock/black metal invloeden en de black metal schreeuw. ‘From the Nothingness’ bouwt zijn intro lekker op met eerst rustige drone achtige synthesizer wat vervolgens overschakelt naar rock en daarna naar black metal. Door de tempowisselingen blijft er een grote zweem van mysterie rondom het nummer hangen wat het zeer aangenaam maakt om naar te luisteren.
Met respectievelijk ‘The Light of Dying Worlds’ en ‘Vortex of the Worlds’ wordt het album afgesloten. Beide nummers doen net als de voorgangers een heerlijk geheel weven tussen elektro en de atmosferische invloeden met daarnaast woeste black metal op gitaren, drums en vocalen.
Daarmee komen we na 37 minuten aan het einde van dit album en zit ik er na iedere keer luistere nog net zo bij als na de eerste keer. Verdwaasd blijf ik voor me uitkijken door de enorme muur van geluid die op me af is gekomen. Elk nummer is tot in perfectie gebalanceerd tussen atmosferische elektronica en black metal instrumentarium plus vocalen. Deze mix maakt dat het van begin tot eind heerlijk weg luistert. Het geluid zelf is ook goed gemixt, alles is goed aanwezig, het is daarmee geen brei aan geluid geworden. Het artwork ziet er ook geweldig uit, kortom, ik ben erg blij verrast.
Labyrinthus Stellarum
