Greytomb – A Perpetual Descent
22 maart 2016
Self-release
Dankzij een goede vriend van mij, die weer een andere goede vriend uit Australië heeft (ja, zo gaat dat soms), belandde vorig jaar het album A Perpetual Descent van het atmosferische black metalgezelschap Greytomb op mijn deurmat. Bij het naslaan van de Encyclopaedia Metallum (metal-archives) kwam ik erachter dat dit, na de demo The Mourning Field, de tweede release is die de band uit heeft gebracht.
Alvorens ik begin over de muziek, wil ik graag eerst een paar statistieken benoemen. Qua stevigere muziek is AC/DC waarschijnlijk de eerste naam die je kan associëren met Australië, toch kent dit land met eiland Tasmanië een rijk aanbod aan metal. Andere Australische bands, die atmosferische black metal maken, zijn onder andere Atra Vetosus en Astral Winter. Verder telt dit album 40 minuten op de klok, maar slechts vier nummers op de backsleeve.
Met het nummer The River Of Nihil (10:12) gaan we van start en we krijgen de ruimte om rustig op gang te komen. Piano, gitaarakkoorden en basgitaar zorgen voor een bepaalde spanning waardoor je gestimuleerd wordt om verder te luisteren. Na ongeveer een minuut barst het nummer open en krijg je als luisteraar een arsenaal aan blastbeats voorgeschoteld. Maar wat maakt de muziek nou precies atmosferisch? De pure black metalvorm is vaak rauw, hard en meedogenloos. Het atmosferische gedeelte in dit nummer zijn de zweverige elementen (in dit geval ingevuld door de gitaren, maar vaak ook door synthesizers) die zijn toegevoegd aan de standaard mix van blastbeats, snel herhalende gitaarriffs en ijzige vocalen.
Urban Moulder (16:02) is het tweede nummer en ook dit heeft een rustige start door lange uithalen op gitaar. Vervolgens gaat dit intro over in een slepend stuk met rustige drums en zware basgitaar. Dit stuk vind ik zeer prettig om naar te luisteren, omdat de schreeuw is zoals het hoort bij black metal, maar het wordt nu gedragen op een fundering van strakke, langzame, haast suicidal depressive black metalachtige ritmes. Na ongeveer zes minuten komt er dan wel eindelijk wat meer pit in de muziek. De drums zetten aan naar blastbeats en gitaar plus basgitaar nemen ook wat in tempo toe. Op de achtergrond zijn er bescheiden tonen van synthesizer te horen die het geheel heerlijk zweverig maken. Tegen de negende minuut beland je als luisteraar in een soort droom, verzorgd door gevoelige gitaarakkoorden, ondersteunde krachtige bas en percussie op drums. De vocalen tussendoor zijn wat Gregoriaans (veel keelklanken) klinkend. Halverwege de veertiende minuut houdt de droom abrupt op en stormen we in een offensief door naar het einde van het nummer.
Void (04:12) is een tussennummer met eigenlijk vier minuten lang, nuttige ruis. Het laatste nummer op dit album is Boundless Introspection (09:25) en als ik naar de zang luister, moet ik meteen aan Mayhem uit Noorwegen denken, maar ook aan het geschreeuw dat ik ken van Josh Gee (Atra Vetosus en Lost In Desolation). Verder beukt dit nummer er lekker op los met ratelende drums, dreunende basgitaar en krachtige gitaarriffs. Kortom: met een ruim negen minuten durende muur van geluid sluiten we dit puike album in stijl af.
Band: Greytomb
