Autumnal – The end of the third day
Cyclone Empire
17 oktober 2014
Afgaan op het artwork heeft geen enkele zin bij dit tweede album van de Spaanse band Autumnal. De geaquarelleerde voorstelling van een kind dat op zijn knieën op een stoel voor een open raam in het felle licht lijkt te staren, doet meer denken aan een schietgebedje voor het slapen gaan dan dat we hier met een melancholische doom/dark metal album van doen hebben. Aan de andere kant had een foto van een ondergesneeuwd naaldbomenbos of gitzwart heidevennetje ook de lading niet gedekt.
Ondanks dat de band al bestaat sinds 1998, brachten ze pas in 2006 hun debuut Grey Universe uit en wordt de band door fans en media op het Iberische schiereiland gezien als een van de betere bands in het genre.
Met uitzondering van de goeie openingstrack A Tear From A Beast, lijken de songs een soort blauwdruk mee te hebben gekregen. Zonder alle songs afzonderlijk van voor tot achter te beschrijven is een goed voorbeeld hiervan het tweede nummer One Step… And The Rest Of Our Lives. Met ruim 12 minuten ook meteen het langste nummer. Het nummer begint voortvarend, er wordt onder dreigende drums een lekker melodie door de versterkte gitaren op poten gezet. Als de zanger zijn deel inbrengt, moet de agressie schijnbaar wijken, maar blijft nog onderhuids rondzoemen. Na 3 minuten hoop je toch dat de climax eens gaat komen, maar het blijft vooralsnog doorkabbelen. Als het nummer dan al bijna anderhalve minuut helemaal ingestort lijkt, ontbrandt eindelijk het halverwege nummer, maar doen ineens de strijkers hun intrede en wordt de agressie geblust. Wat overblijft is iets meer tempo, maar het rauwe is er uit. Wat nog rest is nablussen om vervolgens zelfs weg te ebben in een ellenlange, soort van kamermuziekachtige, piano-outro dood te bloeden.
Ook het daarop volgende nummer The Head Of The Worm kent een dreigend begin, maar wederom blijft de piek uit. In plaats daarvan worden we met een marcherende roffel en begeleid op een pad zonder climax, waarschijnlijk omdat de strijkers ons weer tegenhouden om gas te kunnen geven. Hier gebeurd niets. Tot ineens halverwege het distortionpedaal weer wordt gevonden, maar helaas de strijkers ook, waardoor alles al vrij vlot weer wegzakt. Als alles al bijna dood en begraven lijkt komt er toch nog een kleine resurrectie uit de hoge hoed en wordt het nummer naar een stuwend einde gebracht.
Al met al duren de nummers veel te lang en had er hier en daar best wat uitgeknipt mogen worden. Nu blijven we zitten met een album van dik 70 minuten, waar het muzikaal nogal langdradig en vermoeiend is. Een producent die de band af en toe wat had gecorrigeerd was niet overbodig geweest.
Het grote pluspunt van deze band zit hem in zanger Javier de Pablo. Hij heeft een zeer gevarieerde , goeie stem en creëert hier sferen mee die muzikaal niet bereikt worden, bovendien weet hij met zijn afwisselende vocalen het niveau van de plaat echt te liften. De cover van Supertramp’s Don’t Leave Me Now wordt door de band op eigen wijze vertolkt en niet onverdienstelijk. Meteen valt op dat als ze binnen kaders moeten blijven dat het dan meteen stukken aangenamer luisteren is.
Al met al het de vocalen die het album naar een ruime voldoende trekken.
Liefhebbers van Anathema, Katatonia, My Dying Bride en Saturnus zouden deze band kunnen checken.
