Arch Enemy – Will to power (september 2017)

Arch Enemy – The will to power
8 september 2017
Century Media

Arch Enemy is een band die zich altijd maar lijkt te blijven ontwikkelen. Niet alleen qua muziek, maar ook qua bandleden verandert er vaak het nodige. Nadat Christopher Amott andermaal uit Arch Enemy vertrok, werd eerst Fredrik Åkesson als tweede gitarist ingehuurd. Hij werd vervangen door Nick Cordle en mocht het vorige studioalbum War Eternal uit 2014 inspelen. Inmiddels is Nick vervangen door de meesterlijke gitarist Jeff Loomis. Daarmee haald Arch Enemy een behoorlijke versterking in huis. Jeff was ooit te jong en onervaren bevonden om in Megadeth te mogen spelen, maar werd in 1992 met open armen ontvangen in Seattle, waar hij mede-oprichter was van Nevermore. Nadat die band door onderlinge onenigheid officieel on hold kwam te staan, richtte Jeff zich op zijn solowerk en bracht in 2012 de opvolger van Zero Order Phase (2008) uit: Plains Of Oblivion. Via zijn side-project Conquering Dystopia trad hij in 2014 toe tot Arch Enemy en mag nu op Will To Power dus voor het eerst in deze band zijn kunsten vertonen. Op zich allemaal wel leuk en aardig natuurlijk, maar doordat opperhoofd Michael Amott de lakens grotendeels uitdeelt, is zijn stempel op het album duidelijk hoorbaar. Het talent van Jeff komt dan ook niet echt uit de verf.

Is Arch Enemy dan nog wel zo vernieuwend? Ja en nee. Nee, want het is wederom een grote Michael Amott-show geworden. Ja, want we ontdekken wel degelijk nieuwe invloeden op het album.

Het is natuurlijk zo dat Alissa White-Gluz een behoorlijke strot heeft en daarmee boven het gitaargeweld uit topt, maar ze was ook betrokken bij het schrijven van de teksten en zanglijnen. Opvallend is hoe haar stem ook in de cleane stukken van de ballad Reason To Believe goed overeind blijft. Nou ja ballad…

Opvallend is het eigenlijk wel te noemen hoe de titels al een sfeerimpressie lijken te geven van wat er komen gaat. Zo is Reason To Believe dus een balladesque nummer, The World Is Yours is een over the top opgepompt nummer, The Eagle Flies Alone is een episch uitgesponnen nummer en Murder Scene weer een lomp werkje. Uiteraard licht overal het melodieuze gitaarsausje overheen dat we van Arch Enemy kennen. Maar toch, de titels maken de nummers behoorlijk voorspelbaar.

Wat de bedoeling is van het inspiratieloze Saturnine, is mij volledig onduidelijk. Het is het negende track op het album en bestaat uit wat gregoriaans aandoende keyboardklanken en een paar gitaarakkoorden. Na een minuut sterft het weg in stilte en lijdt het dus tot niets. Het daarop volgende Dreams Of Retribution heeft namelijk zijn eigen intro.

Los van dit 70 seconden durende smetje is Will To Power wel degelijk een lekker album dat divers genoeg is doordat elk nummer een eigen karakter mee heeft gekregen. Je kunt dit album dan ook in verschillende gemoedstoestanden opzetten. En toch hoor je in elk nummer overduidelijk dat het een Arch Enemy nummer is. Er zijn maar weinig bands die dat tegenwoordig nog voor elkaar krijgen.