Grey Season – Invidia
Noizgate records
26 juni 2015
De jonge band Grey Season komt uit Dormagen, en dat ligt net onder Düsseldorf, brengt eind juni zijn tweede album Invidia uit. In 2006 zijn ze opgericht en stuurden hun debuutplaat Septem in 2009 reeds de wereld in en kregen daar goede kritieken voor terug. De muziek die de band maakt kun je het beste omschrijven al progressieve metal, maar daarmee doe je de band tegelijkertijd ook weer te kort. Je verwacht dan immers weer een soort Dream Theater kloon en daar lijkt dit in de verste verte niet op. Een reden te mer om iets anders te verzinnen voor de term progressief, maar dat is een andere discussie die ergens anders uitgevochten mag worden.
Feit is wel dat de band dermate veel stijlen door elkaar husselt, dat er niet een eenduidig stempel op te plakken valt. Als we het album opzetten, trapt de band af met een soort post (math)core, maar horen we op de achtergrond al een piano opkomen, die na 2 minuten een soort klassiek intermezzo verzorgd. Vervolgens worden we richting een soort sludgecore getrokken, steekt de piano weer de kop om de hoek en hebben we de nodige tempowisselingen ook al voorbij horen komen. Het is wel duidelijk dat we hier te maken hebben met een vijftal die de lat voor zichzelf behoorlijk hoog hebben gelegd, maar schijnbaar met speels gemak in staat zijn om behoorlijk complexe muziek te maken. De eerste klap kun je maar beter zelf uitdelen, zullen ze hebben gedacht. De grap is echter dat de rest van het album net zo in elkaar steekt. Steeds weer wordt er een atmosferische sound gecreëerd en slaagt de band er in om complexe structuren tot boeiende tracks samen te smelten. Sludge, (math)core, doom, 70’s rock, jazz, klassiek, alles wordt door elkaar gegooid, maar toch ontstaat er een homogeen geheel dat blijft ademen. De zanger kan naast het schreeuwen en grunten ook verdraaid goed zingen en is door deze veelzijdigheid een echte meerwaarde voor de band. De opnames en mix werden verzorgd door Thomas Sladek en hij zal er flink wat hoofdpijn aan over hebben gehouden, maar het einderesultaat mag er zijn. De instrumenten, inclusief piano en cello, staan samen met de zang goed in de mix.
Een aan te raden album van een band (en voor luisteraars) met een bredere blik op de horizon die een experiment niet schuwen.
