Ende – L’aube des Anathèmes

Ende – L’aube des Anathèmes

28 Juni 2024

Immortal Frost Productions

In juni van het vorige jaar bracht de Franse black metalband Ende alweer haar zesde langspeler op de markt, getiteld ´L´aube de Anathèmes’. Uitgebracht door het Belgische label Immortal Frost Productions waarbij ze in 2023 een contract hebben getekend. Dit is ook meteen de eerst release van de band via dit label. Ende begon in 2008 als soloproject (toen nog zonder bandnaam) door I. Luciferia, maar vond in de loop der jaren de groei naar een tweemans project toen T. Njodr (drums) in 2011 erbij kwam.

Het album telt, als we de intro van twee minuten even niet meetellen, zes nummers met een pure speeltijd van 48 minuten, lange nummers ook bij deze getekende band bij Immortal Frost Productions. Het intro ‘Lilitû’ maakt een ijzige start met het geluid van wind, raven op de achtergrond, kerkgezang en halverwege het invallen van orgel. Hiermee is meteen de aandacht gewekt en volgt het tweede nummer ‘Union Triomphante’. Meteen beuken de drums erover met fraaie blastbeats, zijn de gitaren lekker prominent aanwezig met de voor black metal herkenbare snelle repeterende riffs en is er de ijzige black metal schreeuw om het feestje compleet te maken. Het gitaarwerk is niet dom rechttoe rechtaan staccato in hetzelfde ritme door jagen, maar wisselt geregeld op de hals van hoogtes en daarmee is er ook zeker veel melodie te vinden. Het nummer eindigt met rustig gitaarwerk en koorgezang.

Over dit album verspreid komen dit soort kerkelijke geluiden als orgel, koorgezang en ook het luiden van kerkklokken verscheidene keren voorbij. Zo sluiten de meeste nummers hier mee af in één of meerdere bovengenoemde varianten.

‘Cabale Nocturne’ heeft een fijne drive in het nummer. De blastbeats zijn stuwend, de echte aandacht wordt echter gegrepen door de gitaren. Er wordt afgewisseld van redelijk staccato doorjagen met lichte toonwisselingen, naar her en der wat meer melodieuzer gespeelde black metal. Na ongeveer anderhalve minuut wordt er gas terug genomen en kabbelt het nummer rustig voort met rustige drums en gevoeliger gitaarwerk. Dit wordt over een aantal minuten wat opgebouwd in bombast en intensiteit om vervolgens weer knallend te eindigen. Heerlijk.

‘Favete Linguis’ begint onheilspellend en mysterieus. Er wordt op gitaar met duistere achtergrondmuziek een sfeer neergezet waar je je hart bij vasthoudt. Om vervolgens vol los te gaan met pompende black metal. Met respectievelijk ‘Eclat de Marbre’ en ‘Renaissance’ wordt dit album afgesloten. Beiden gaan door op dezelfde wijze als de voorgangers, met goede afwisselingen tussen jagen en meer melodieuzere momenten.

Alles bij elkaar genomen vind ik dit een fijn album om naar te luisteren. De bekende black metal passages komen voorbij, maar worden goed afgewisseld met meer melodie waardoor het nooit eentonig wordt en mijn aandacht volledig bij de muziek blijft. Een fijn album dus om mee kennisgemaakt te hebben, ga zo door.