Tremonti – Dust
29 april 2016
Fret 12
Dat Mark Tremonti buiten Alter Bridge ook prima zijn mannetje kon staan, dat bleek vorig jaar wel toen hij zijn tweede solo-album Cauterize uitbracht. Wat velen niet wisten, was dat er voor Cauterize eigenlijk veel te veel nummers waren geschreven. In plaats van een dubbel-Cd uitbrengen, is er toen voor gekozen om twee volwaardige albums uit te brengen. Dust is dus geen samenraapsel van wat left-overs, maar er is wel degelijk gezocht naar een balans tussen beide albums.
Uiteraard worden de stevigere songs ook nu weer afgewisseld met powerballads, dus in dat opzicht is Dust niet veel anders als zijn voorganger. Het spreekt voor zich ook dat de opnames en de productie dezelfde kwaliteit hebben.
Is er dan niets bijzonders aan deze plaat en mag je spreken van een kopie van zijn voorganger?
Nee, dat is toch niet het geval. Het valt op dat Dust wat duisterder is dan Cauterize. Dust heeft net iets meer dat ruige randje. De drie eerste nummers bijvoorbeeld (My Last Misstake, The Cage en Once Dead) geven in dat opzicht al wat sturing aan het album. Het tempo ligt wat hoger, het drumwerk is wat venijniger, maar toch blijft het herkenbaar catchy. Dust is een track met meerdere gezichten, het begint akoestisch, maar ontpopt zich in een soort powerballad. Maar wel een waar de klasse van afdruipt. Stiekem is dit zelfs het beste nummer van het album, dankzij de opbouw, de melodie en de melancholie.
Met Betray Me wordt een lekkere lompe riff ingezet die het nummer, net als bij Rising Storm een lekkere lompheid meegeeft.
Dat Mark Tremonti ook bij Creed al een vinger in de pap had, is duidelijk te horen in bijvoorbeeld Never Wrong en Tore My Heart Out. Alleen dan nu zonder die vervelende zanger uiteraard.
Voor de liefhebbers van Alter Bridge, voor wie het wachten nog op nieuw materiaal helaas nog even duurt, is Dust van Tremonti een prima alternatief.
