The Crown – Cobra Speed Venom (maart 2018)

The Crown – Cobra Speed Venom
16 maart 2018
Metal Blade Records

Dat een band na 30 jaar nog steeds niet in hoeft te kakken, dat bewijst The Crown op zijn tiende album Cobra Speed Venom. De high-speed death thrash’n’roll op dit album is dan ook precies wat we van deze Zweden kunnen verwachten.

De productie is weer rauw en zorgt voor een lekker old-school vibe. Waar ik op sommige vorige albums nog al eens moeite had met het drumgeluid, is het nu wel goed voor elkaar. Enig minpuntje vind ik dat het gitaarwerk soms wat modderig in de mix staat, waardoor lang niet alle riffs goed te onderscheiden zijn. De zang staat goed op de voorgrond, zonder te ver van de band af te staan. Eigenlijk een prima recept als je het zo bekijkt. En dat is het ook, het eindresultaat is onmiskenbaar The Crown.

Het album begint met een Destroyed By Madness dat een halve minuut intro heeft gekregen van een paar strijkinstrumenten. De melodie wordt daarna lekker dreigend overgenomen door de gitaren, terwijl de drums al duidelijk maken dat we tempo gaan maken. Alle registers worden opengetrokken. Na drie minuten breekt het nummer af en komen we in een soort moshy vibe terecht, en is er ruimte voor soleerwerk. In de laatste minuut gaat het gas er weer flink op en zo zijn de 5 minuten voorbij voor je er erg in hebt.

De eerste single van het album was Iron Crown. En ook hier vliegen de riffs je om de oren, op hoog tempo. Je zou het een mix van Motörhead, Slayer en (oude) Sepultura kunnen noemen. Met In The Name Of Death vervolgen we onze muzikale snelweg. Wederom nemen de death-race-kings geen gas terug en blijven we genieten van de intense rit. Intensiteit is sowieso het toverwoord. We Avenge! is van andere makelij want dit nummer zet meer in op een groovende moshpit dan op snelheid. Ongetwijfeld zal uit vele kelen dan de strijdleus ‘Revolution just might come’ klinken.

In het titelnummer Cobra Speed Venom gaat het gas er uiteraard weer flink op. Mocht de albumtitel je nog niet duidelijk zijn, dan heb je echt niet op zitten letten. Dit is het snelwerkende gif van een cobra!

Ook in World War Machine neemt de band weer gas terug, maar neemt de intensiteit niet af. Het nummer doet wel wat aan Morbid Angel denken en dat komt niet alleen door de zang. Opvallend is dat het geluid in dit nummer stukken opener klinkt. Dat komt de afzonderlijk instrumenten wel ten goede, maar mist daarmee de stuwkracht.

Grote verrassing op het album is de instrumentale power ballad Where My Grave Shall Stand. Daarmee krijgt het album een wending die ik niet aan zag komen. Maar gelukkig sluit het album af met The Sign Of The Scythe. Een 7 minuten durend epos die uit een andere opnamesessie afkomstig lijkt te zijn. Het rauwe geluid is grotendeels ingeruimd voor een veel cleanere productie.

Mijn versie sluit af met maar liefst 3 bonustracks waarmee de rit na een uur voorbij is. Vlak voor het einde druk ik nog even snel de repeat-knop in, want van dit werkje wil ik nog een paar rondjes gaan genieten.

The Crown komt dit jaar voor het eerst sinds 15 jaar weer naar Nederland en ook nog eens bijna in mijn achtertuin. Op 6 oktober zijn ze te zien op Graveland te Hoogeveen. De kaarten zijn hiervoor inmiddels in de verkoop gegaan, en het spreekt voor zich dat ik de mijne al in huis heb. meer info: http://www.graveland-fest.com/