Harlott – Extinction
7 april 2017
Metal blade
Harlott is wat je krijgt je als je Steve DiGiorgio van Testament bij Exodus in de band zet en zanger Steve Souza vervangt door een mix van Tom Araya en Chuck Billy. Heel kort door de bocht, maar in grote lijnen is Harlott uit Australië dus een mix van Exodus, Testament en Slayer. Maar, ik zei al dat het Australiërs zijn en die doen dingen altijd net even anders. Stadsgenoten In Malice’s Wake werden ook al uitgemaakt voor Testament-klonen, het lijkt dus wel of er iets in het water zit. Het water van de Port Phillip Bay zou wel eens van de zelfde bron afkomstig kunnen zijn als het water dat de San Francisco-bay in stroomt. Wellicht moeten we in het vervolg gaan spreken van Port Phillip Bay-thrash?
We worden dit jaar goed verwent met Thrashmetal-releases. We begonnen al met nieuw werk van Kreator en Overkill, in mei komt de nieuwe van onze eigen Distillator uit, we ontvingen tot dusver heerlijke releases van Havok, Warbringer en Infernäl Mäjesty en later dit jaar volgen nog ongetwijfeld nog een aantal fijne thrashers. Extinction van Harlott mogen we zonder twijfel in dit rijtje opnemen.
Liefhebbers van de drie eerder genoemde Bay-area thrashers kunnen overigens stoppen met lezen en het album blind aanschaffen. Mocht je toch nog iets meer overtuigende woorden nodig hebben, lees dan vooral verder.
Het viertal uit Melbourne trapt het album af met Extinction dat na een dreigend intro van driekwart minuut los barst. Direct valt op hoeveel ruimte de bas in de mix heeft gekregen en uiteraard staan ook de drums van Tim Joyce wat meer naar voren afgesteld. Het tempo ligt lekker hoog en de hoekige pakkende riffs worden afgewisseld met fijne solo’s. Het titeltrack heeft een beetje de aanpak van Exodus en Testament. First World Solution, The Penitent en Whore neigen meer naar de schrijfstijl van Slayer, inclusief bijbehorende zanglijnen. Eigenlijk maakt Slayer ze zelf jammer genoeg niet meer zo, want je moet denken aan het tijdperk van Reign In Blood.
Zanger/gitarist Andrew Hudson klinkt in No Past als Steve Souza en ook het nummer zelf heeft meer raakvlakken met Exodus dan met Slayer. De basgitaar van Tomas Richards staat in vergelijking met vorige albums van Harlott veel verder naar voren in de mix en dat maakt dit album zo veel beter dan zijn voorgangers.
Vreemde eend in deze Exo-Testa-Slayer-stijl is het aan Kreator memorerende Final Weapon.
Al die vergelijkingen zijn natuurlijk mooi en zullen de band echt wel de nodige fans opleveren, maar gelukkig is er ook iets van eigen stijl te herkennen. Het is dus niet zo dat de band grofweg wat populaire bands in een blender dondert. Het is de stijl van… en dus geen klakkeloze kopie of coverband. Het mooiste voorbeeld hiervan is het ruim zeven-en-een-halve minuut durende And Darkness Brings The Light.
Het album is opgenomen in de Monolith Studios, waar eerder ook al hun stad- en stijlgenoten In Malice’s Wake opnamen. De mix was in vertrouwde handen van Jens Bogren. Het album bevat in totaal twaalf tracks en die klokken gezamenlijk ruim 51 minuten. Het artwork werd gemaakt door Andrei Bouzikov, die eerder ook al voor Municipal Waste een albumhoes ontwierp.
Andrew Hudson: Guitar/Vocals
Ryan Butler: Lead Guitar
Tomas Richards: Bass
Tim Joyce: Drums
