Dark Tranquillity – Atoma
4 november 2016
Century media
De vraag of het vertrek van Martin Hendrikson eerder dit jaar van invloed zou zijn op het nieuwe materiaal ligt natuurlijk voor de hand. Martin was immers ruim een kwart eeuw verbonden bij één van de grondleggers van de Gothenburg-sound, al schijnt het dat hij de laatste jaren al niet zo veel meer mee schreef. Atoma bewijst dat ook, want we horen Dark Tranquillity op het nieuwe album geen gekke dingen doen. Atoma is wel een lekker divers album geworden, waarbij herinneringen terugkomen aan oudere albums, zonder dat er regelrecht gejat wordt uit hun eigen historie.
Wanneer het album lekker uptempo aftrapt met Encircled, horen we al meteen het kenmerkende geluid van Dark Tranquillity. De melodieuze riffs, de naar blackmetal neigende stem van Mikael Stanne, het bekende drumwerk en uiteraard de dragende toetsen. Ook in het daaropvolgende nummer waarnaar het album is vernoemd, komende de bekende ingrediënten naar voren, al zijn hier ook de cleane vocalen te horen. Forward Momentum pakt het een beetje anders aan en begint met een soort industrial sound, waarna het nummer zich ontwikkelt tot een gothic-achtige epos met her en er wat Projector-invloeden. In die zin eindelijk wat vernieuwende elementen van deze Zweden.
Eigenlijk geldt het voor de rest van de tracks ook; je hoort van allerlei albums terug, maar toch verveelt het niet. Atoma is geen herhaling van zetten, maar het is ook zeker geen uniek album dat mijlpaaltjes uitzet binnen het genre.
Die pionierende tijd lijkt de band wel gehad te hebben. En geef ze eens ongelijk!
