Damnation Plan – Reality Illusion
10 maart 2017
Inverse records
Damnation Plan komt uit Espoo, Finland. Deze stad telt bijna 300.000 inwoners en geldt als een van de snelst groeiende steden van het land. Geen wonder dat er nogal wat metalbands vandaan komen, waarvan de bekendste uiteraard Children Of Bodom is. In 2004 werd Damnation Plan hier gevormd en ze hadden al vrij vlot een hechte groep, want op twee wisselingen na, is de bezetting sinds 2012 ongewijzigd gebleven. In 2013 brachten ze hun debuut The Awakening uit via Coroner records en die werd over het algemeen goed opgepikt.
Meest opvallende bandlid is ex-MyGrain zanger Tommi Tuovinen. Wanneer namelijk na het intro het nummer Beyond These Walls wordt ingezet, horen we een soort melodieuze deathmetal waar Tommi te vergelijken valt met Anders Friden van In Flames. Dat was even verrassend, omdat we onlangs toch een opwarmertje hadden gekregen middels de Dio-cover Don’t Talk To Strangers. En daar hoorden we toch een cleane stem? Ik begon net te twijfelen of ik wel met dezelfde band van doen had, als blijkt dat in het laatste refrein, de laatste cleane vocalen gezongen worden door de andere zanger Asim Searah en daar hoor je duidelijk wat een kwaliteit deze man in huis heeft. Het geheel doet op deze manier een beetje denken aan het Deense Mercenary. Officieel heeft de band geen toetsenist, terwijl deze in Rulers Of Truth toch een belangrijke rol spelen. Halverwege wordt het nummer wat afgebroken en ontstaat er ruimte voor een paar prima solo’s. In Rise Of The Messenger worden de wisselingen tussen de harsh (Tommi) en cleane (Asim) vocalen verder voort gezet, en dat zorgt voor een fijne balans in de nummers. Agressie en melodie wisselen zo mooi af. Ook het daar op volgende Blinded Faith is daar een mooi voorbeeld van. Een heerlijk shreddende riff, met wederom toetsen op de achtergrond, wordt gevolgd door een refrein dat wat doet denken aan (het nieuwere werk van) Iced Earth. Ook de cleane zang heeft af en toe een rauw randje, wat het geheel voorziet van wat extra power.
In het instrumentale The Empowerment komen de progressievere kanten van Damnation Plan wat meer naar voren en worden de hakkerige logge riffs afgewisseld met sferische solo’s en afwisselende tempo’s.
In het slepende melo-dramatische nummer Maze Of Despair horen we alleen nog de cleane vocalen en doet het geheel een beetje denken aan de power metal van een band als Jorn. Daar staat tegenover dat de volgende nummers Iron Curtain Falls en de titeltrack Reality Illusion weer lekker hakken, breken en beuken.
Afgezien van wat gesproken tekst is A Chapter in Greed weer volledig instrumentaal en maken we ons op voor de het einde van het album. The Final Destination is het langste nummer op Reality Illusion en heeft weer een wat meer progressievere aanpak.
Als afsluiter worden we getrakteerd op de al eerder genoemde cover van Dio: Don’t Talk To Strangers. Een gedurfd nummer natuurlijk, maar vertrouwend op de zangcapaciteit van Asim Searah komt hun versie ook prima uit de verf.
Na een krap uur en 12 nummers is het feest voorbij. 12 nummers lijken erg veel nummers, maar als je nagaat dat er een intro en twee korte instrumentale nummers op het album staan, dan blijven er dus goed en wel maar 9 nummers over en dat is natuurlijk prima.
Je krijgt een prima album dat vol zit met afwisseling en daardoor absoluut niet snel verveeld. Hoe de band het zonder toetsenist live gaat oplossen is mij een raadsel, aangezien de toetsen toch regelmatig een prominente plaats in de muziek hebben gekregen.
