Enbound – The blackened heart
18 november 2016
Inner Wound Recordings
In 2011 verrasten deze Zweden vriend en vijand met hun sterke debuutalbum And She Says Gold. De band uit Borås presenteerde een mix tussen melodieuze hardrock met metalen randjes en AOR. Maar dat was vijf geleden. Wat volgde was radiostilte rondom Enbound.
Nu zijn ze terug met een tweede album en er is wel wat veranderd. Op The Blackened Heart zijn nog steeds dezelfde ingrediënten aanwezig alleen liggen de verhoudingen iets anders. De melodieuze hardrock is wat meer richting de melodieuze metal geschoven. Op zich juichen we dat alleen maar toe natuurlijk. Het vreemde is echter dat de band geen toetsenist heeft terwijl dit wel prominent aanwezig is.
In de mix komt daarnaast met name de zang op de voorgrond. Catchy zanglijnen en refreinen zorgen hier met name voor het AOR-gehalte van het album. Fans van bijvoorbeeld Kamelot, Fair Warning, Nightwish of Delain zullen zeker iets met dit album kunnen.
Wanneer het album aftrapt met Falling wordt meteen al duidelijk hoe belangrijk de zang van Lee Hunter is, want die ligt prominent in de voorgrond gemixt. Het geheel wordt gedragen door het goede drumwerk van ex-Zonata drummer Mike Force. Het nummer moet het ook echt hebben van deze twee, want afgezien van een enkele solo gebeurd er op gitaargebied niet veel spectaculairs.
Heel anders is dat op het volgende nummer Give Me Light. De toetsen zijn ineens wat naar de achtergrond gedrongen en er is meer ruimte voor de gitaren en bas. Eigenlijk flirt dit nummer een beetje met een band als Amaranthe.
In Crossroad lijkt er toch een balans gevonden tussen de beide stijlen en komt er een veel completer nummer uit de doeken. Ook krijgen we een eerste serieuze (lees: iets toevoegende) gitaarsolo te horen.
Get Ready For is meer een power-ballad waarin de AOR invloeden de boventoon voeren. Ook Feel My Flame begint met eenzelfde piano-intro, maar al gauw blijken er andere bedoelingen en ontbrandt het in een lekker uptempo powermetal-achtig nummer. Opvallend is de bas-solo van Mike LePond dat het nummer een progressieve tint meegeeft. Één van de betere tracks van dit album.
Twelve is het langste nummer van de plaat en das ook niet zo raar, want het tempo ligt hier aanzienlijk lager en is een stuk slepender. Opnieuw zijn het de toetsen die hier nogal een grote rol hebben. De vraag wordt dan ook steeds prangender hoe Enbound dit live wil gaan waarmaken.
De mix van het album is verzorgd door Jacob Hansen en hij heeft er voor gezorgd voor dat alle instrumenten op gezette momenten even hun trucje in het zonlicht mogen geven wanneer dat nodig is. In Holy Grail is dat goed hoorbaar omdat hier af en toe de bas even naar voren wordt gedrukt.
Dat zanger Lee Hunter een ster is in het verzinnen van onconventionele zanglijnen, bewijst hij bijvoorbeeld in het nummer Hio. They Don’t Really Know is dan daadwerkelijk de ballad van het album met een prachtig samenspel tussen zang, piano en akoestische, opgevuld met wat symfonische synths. Gelukkig sluit het up-tempo Make You So Real het album af, waardoor we toch nog met een goed gevoel kunnen eindigen.
Enbound levert met The Blackened Heart een prima gevarieerd en vermakelijk album af. Maar of de band, zonder toetsenist, hier live mee wegkomt is maar zeer de vraag.
